Marrë nga:
Mospajtimet në mesin e dijetarëve – Shkaqet e tyre dhe qëndrimi ynë ndaj tyre.
Shejh Muhamed Ibën Salih El Uthejmin
Ky shkak nuk është i veçantë vetëm për ata që kanë ardhur pas kohës së sahabëve, por i përfshin edhe vetë ata. Do t’i jap dy shembuj këtu, pra duke i përfshirë sahabët:
(i) E dimë nga Sahihul Buhariu dhe nga burime tjera që kur prijësi i besimtarëve Umer Ibën Hatabi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, po udhëtonte për në Sham, rrugës dikush ia bëri me dije që diku kishte rënë murtaja. Ai u ndal dhe filloi të kërkonte këshillë nga sahabët, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre. Ai u konsultua edhe me muhaxhirët edhe me ensarët, dhe ata kishin mospajtime në këtë çështje, gjë që rezultoi në dy opinione, prej të cilëve i sakti ishte që ata nuk duhej të udhëtonin për në Sham, por të ktheheshin në Medine. Gjatë këtij diskutimi dhe këshillimi Abdurrahman Ibën Aufi, i cili kishte munguar për shkak se ishte zënë, u lajmërua dhe u tha:
“Di diçka rreth kësaj çështje. E kam dëgjuar të dërguarin e Allahut (salAllahu alejhi ue selem) të ketë thënë: “Nëse dëgjoni që ajo (murtajë) të jetë diku në një vend, mos shkoni atje, dhe nëse ajo ndodh në atë vend ku ju jeni, atëherë mos ikni duke e lënë atë.” [1]
Ky rregull ka qenë i panjohur për shumicën e sahabëve nga muhaxhirët dhe ensarët, deri kur Abdurrahman Ibën Aufi erdhi dhe i informoi për këtë hadith.
(ii) Ali Ibën Ebi Talibi dhe Abdullah Ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, ishin të mendimin se gruaja, burri i së cilës ka vdekur gjatë shtatzënisë, duhet ta plotësojë periudhën e pritjes (El Iddeh),[2] me cilën do nga të dyja, ose katër muaj e dhjetë ditë, ose deri në lindje. Si rezultat i kësaj, nëse asaj i bie të lind më herët se katër muaj e dhjetë ditë, atëherë periudha e saj e pritjes nuk është e plotësuar deri sa të mbushen katër muaj e dhjetë ditë. Njëjtë, nëse katër muaj e dhjetë ditë kalojnë, dhe ajo ende nuk ka lindur, atëherë ajo ngelet në periudhën e pritjes deri sa të lindë.
Kjo është kështu, meqë Allahu i Lartësuar ka thënë:
“…kurse për gratë shtatzëna, afati i tyre është deri në lindjen e fëmijës. Atij që i frikësohet Allahut, Ai do t’ia lehtësojë çështjen.” [Et-Talak (65):4]
“Grave të cilave iu vdes burri, duhet të presin katër muaj e dhjetë ditë (pas vdekjes së tij).” [El-Bekare (2):234]
Secili ajet është më i përgjithshëm se tjetri varësisht nga këndi në të cilin shikohen. [3] Mënyra për të bashkuar midis gjërave të kësaj natyre, është të përputhen ato në një mënyrë e cila i përfshin rregullat e të dyjave. Kjo gjë nuk arrihet në asnjë mënyrë tjetër përveçse duke e marrë mendimin e Aliut dhe Ibën Abasit, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre. Megjithatë, Sunneti është mbi këto, meqë transmetohet nga Pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) rreth Subej’ah el Eslemijjeh, e cila lindi pak net pas vdekjes së burrit të saj, dhe i dërguari i Allahut (salAllahu alejhi ue selem) ia lejoi martesën. [4]
Kuptimi i kësaj është që ne kapemi pas kësaj dhe veprojmë sipas rregullit të përgjithshëm që gjendet në ajetin katër të Sures et-Talak, që njihet si Surja Nisa (e grave) ‘e vogël’[5], ku Allahu i Lartësuar thotë:
“Kurse për gratë shtatzëna, afati i tyre është deri në lindjen e fëmijës.”
Nuk dyshoj se nëse ky hadith do të ishte i njohur për Aliun dhe Ibën Abasin, ata patjetër do të kapeshin për të, dhe nuk do ta mbanin mendimin që e kanë pasur.
Vazhdon InshaAllah…
Kontrolloi: Lulzim Percuku
[1] Sahihul Buhariu [përkthimi ang. 4/452/ nr.679] dhe Sahihul Muslimi [përkthimi ang. 4/1204/nr.5504].
[2] Koha e përcaktuar nga sheriati në të cilën i ndalohet gruas të martohet pasi të jetë ndarë ose t’i ketë vdekur burri.
[3] Në ajetin e parë flitet për gruan shtatzënë qoftë të ndarë apo që i ka vdekur burri, dhe ajeti i dytë flet për gruan që i ka vdekur burri, qoftë shtatzënë apo jo. Kështu që, dilema është: cili është rregulli për gruan e cila është edhe shtatzënë edhe që i ka vdekur burri?
[4] Kështu, edhe pse Aliu dhe Ibën Abasi, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, e kanë vënë në praktikë një parim të saktë, ai nuk pranohet këtu për shkak të pranisë së një gjykimi direkt nga pejgamberi (salAllahu alejhi ue selem) në këtë çështje. Kjo është një nga argumentet e shumta për një parim bazë i cili është shumë i qartë, por që duhet të thyhet, parim ky i cili e udhëheq qëndrimin e muslimanit ndaj fesë së tij në tërësi, e ky parim është: Tekstet e sheriatit kanë përparësi mbi intelektin e njeriut. Kjo nuk do të thotë që intelekti i njeriut nuk ka rol, meqë Allahu e ka begatuar njeriun dhe e ka veçuar me këtë cilësi, dhe Allahu i kë lavdëruar ata që e përdorin intelektin e tyre, por poenta këtu është që raporti i muslimanit me fenë e tij duhet të jetë gjithmonë me nënshtrim të plotë. Intelekti ynë mund të na tregojë arsyen pse shumë gjëra në Islam janë shume logjike, mirëpo kjo nuk ndodh pse ne e kemi kuptuar urtësinë pas një rregulli të caktuar. Ne thjeshtë u bindemi ligjeve të Allahut për shkak të faktit se ato janë ligjet e Tij dhe ne jemi robërit e Tij.
[5] Kaptinë më e vogël e cila ka të bëjë me çështjet e grave, ndërsa kryesorja është Surja En-Nisa (4).
