Plotësimi i nevojave të të tjerëve
Prej gjërave të cilat më së shumti i sjellin dobi besimtarët në këtë jetë dhe pas vdekjes së tij dhe ia largon të këqijat në të ardhmen, në të dy botët, është bamirësia ndaj të tjerëve. Kjo vjen si rezultat i një zemre të pastër, të shëndoshë dhe e mëshirshme ndaj të tjerëve.
Pejgamberi salAllahu alejhi ue selem ka thënë: “Kush mundohet të plotësojë nevojën e vëllait të tij, Allahu është me të kur ai ka nevojë. Kush ia lehtëson vëllait të tij një brengë, Allahu atij do t’ia lehtësojë një brengë prej brengave të Ditës së Gjykimit.”
Dhe: “Bamirësia ndaj të tjerëve e mbron njeriun prej gjërave që e dëmtojnë dhe që e shkatërrojnë atë. Ata që janë bamirës në këtë botë (njihen për këtë) do të jenë të njëjtit në botën tjetër (do të marrin shpërblimin më të mirë, do të jenë të dalluar në mesin e njerëzve).”
Dhe: “Njeriu më i dashur tek Allahu është ai i cili është më i dobishmi për njerëzit. Vepra më e dashur tek Allahu është futja e gëzimit në zemrën e muslimanit, apo largimi i brengës, apo shlyerja e borxhit, apo largimi i urisë (ushqyerja). Të eci me vëllain musliman për t’ia plotësuar nevojën e tij, kjo është më e dashur për mua sesa bërja itikafi një muaj në këtë xhami (në xhaminë e tij)… Ai që ecën me vëllain e tij për një nevojë të tij derisa t’ia plotësojë atë, Allahu ia forcon atij këmbët në Ditën e Gjykimit kur këmbët do të rrëshqasin. Sjellja e keqe prish veprat ashtu siç e prish uthulla mjaltin.” D.m.th.: nëse pas këtyre veprave të mira sillesh keq me njerëzit, ato do të shkatërrohen (humbet shpërblimin e tyre), ashtu siç e prish uthulla mjaltin.
Dhe: “Të pajtosh dy muslimanë mes veti kjo është lëmoshë. Të ndihmosh dikë të hipë në devenë e tij kjo është lëmoshë, apo vendosja e barrës mbi devenë e tij. T’i flasësh tjetrit një fjalë të mirë (që e gëzon) edhe kjo është lëmoshë. Çdo hap që hedh në xhami për namaz është lëmoshë. Të largosh një pengës prej rrugës ku kalojnë njerëzit edhe kjo është lëmoshë.”
Dhe: “Mos nënvlerësoni asgjë prej veprave të mira, edhe nëse ia jep dikujt një litar (e ka një litar të shkurtë dhe ia jep një ta zgjasë atë), apo një rrip të nallaneve (një lidhëse të këpucëve), apo nëse derdh ujin e kovës tënde në kovën e tjetrit, apo nëse largon një gjë prej rrugës ku kalojnë njerëzit e cila i pengon apo i dëmton, apo kur e takon vëllain tënd me fytyrë të buzëqeshur, apo kur të takosh vëllain tënd t’i japësh selam, apo t’ia largosh gjendjen e rëndë shpirtërore atij që ndihet i vetmuar”. Kjo e fundit ka dy kuptime: i vetmuar në rrugë duke e ndihmuar të vijë aty ku ka njerëz, i vetmuar shpirtërisht duke i folur e ngushëlluar derisa t’i largohet (ky pikëllim).
Dhe: “Allahu është në ndihmë të robit të Tij përderisa ai është në ndihmë ndaj vëllait të tij.”
Dhe: “Ruajuni prej zjarrit të xhehenemit qoftë dhe me gjysmë hurme.” Nuk e ke një hurmë të plotë për t’ia dhënë dikujt lëmoshë, por e ke gjysmë, atëherë ia jep, apo ua ndan dy personave përgjysmë. Kjo shpërblehet tek Allahu.
Dhe: “Kam parë një njeri në xhenet i cili shëtiste në të mirat e xhenetit për shkak se e kishte prerë dhe larguar një pemë prej rrugës së muslimanëve ngase ajo i dëmtonte.” Largimi i një pengese prej rrugës është prej degëve të besimit, “Besimi ka shtatëdhjetë e ca degë. Dega më e vlefshme është fjala La ilahe ilAllah, kurse dega më e ulët është të largosh një pengesë prej rrugës, edhe turpi është degë e besimit.” (Sipas hadithit të parë) Sa shpërblimi të madh paska largimi i pengesës prej rrugës, e cila është degë e besimit. Nëse ky shpërblim (hyrja në xhenet) është për degën më të ulët të besimit, atëherë çfarë mendon për degën më të lartë të besimit: realizimi i fjalës La ilahe ilAllah në jetën e përditshme?!
Mënyrat e rrugët e bërjes mirë ndaj të tjerëve janë të llojllojshme dhe të ndryshme, prej tyre:
-më madhështorja është të plotësosh nevojat e muslimanëve, besimtarëve, si: të ushqesh të varfrit, t’iu blesh rroba atyre që s’kanë, të lehtësosh vështirësitë e të tjerëve, të vizitosh të sëmurin, të mësosh të paditurinë, të shtysh afatin e borxhit nëse nuk ka mundësi ta kthejë atë apo t’ia falësh, të ndihmosh të paaftin, të marrësh nën përkujdesje një jetim, të largosh pikëllimin e brengën e tjetrit, të ndërmjetësosh për një çështje të mirë, t’ia lehtësosh tjetrit procedurat (derisa nuk bie ndesh me ligjin), të ndihmosh atë të cilit i është prishur automjeti në rrugë, të japësh përparësi në komunikacion apo kur të tjerët (të moshuarit, të dobëtit) janë duke pritur në rend, ta kthesh te familja e vet të humburin (fëmijën e humbur), të kthesh gjënë e humbur te pronari (portofolin-kuletën), të flasësh fjalë të mira ndaj të tjerëve etj. “Allahu i do bamirësit.” Ali Imran 134.
Pejgamberi salAllahu alejhi ue selam ka thënë: “Mos iu bëj keq njerëzve (ndale veten), kjo është lëmoshë për ty.” Nëse nuk ke mundësi t’iu bësh mirë njerëzve, atëherë frenoje veten e mos iu bëjë keq atyre. Ne muslimanët e kohës së sotme kemi nevojë për këtë lloj të lëmoshës, të porosisim njëri-tjetrin dhe t’i edukojmë fëmijët tanë me këtë virtyt të lartë.
Hoxhë Lulzim Perçuku – Transkriptim.
