Ndikimi i fitnesë së tekfirit në shoqërinë Islame-4

Intervistë me shejh Salih Ibën AbdulAziz Alu Shejh Ministër i “Çështjeve Islame, Vakëfit, davetit dhe udhëzimit”, në Mbretërinë e Arabisë Saudite.

(marrë nga kanali televiziv El Mexhd el Ilmijje)

El-Mexhd: Shejh i nderuar! Disa thonë unë e shoh dikë duke vepruar një vepër rreth të cilës dijetarët nuk dyshojnë që është kufr (pabesim), megjithatë po të njëjtit dijetarë thonë: vepruesi i kufrit ndonjëherë nuk bëhet kafir (jobesimtar). A duhet të kuptohet ky parim në mënyrë të përgjithshme (pa kufizime, pa përjashtime)?

Shejhu: Tek dijetarët e Akides (besimit), të Fikhut (jurisprudencës) dhe të Usulul Fikhut (bazave të jurisprudencës) është i njohur një dualizëm. Ai është dualizmi i kufrit (pabesimit) dhe kafirit (jobesimtarit), kufrit dhe tekfirit (nxjerrjes nga feja), fiskut (shthurjes) dhe fasikut[1] (të shthururit), bidatit (inovacionit) dhe bidatxhiut (novatorit). Çdokush mbi të cilin bie kufri nuk konsiderohet kafir. Çdokush mbi të cilin bie bidati nuk konsiderohet bidatxhi. Çdokush mbi të cilin bie fisku nuk konsiderohet fasik. Kjo, sepse pohimi i këtyre vendimeve është çështje tjetër.

Pra, këtu kemi thënie, vepër, dyshim apo çështje tjera të cilat njeriu mund t’i veprojë, e të bie në bidat, fisk apo kufr, d.m.th. vepra e tij është bidat, fisk apo kufr. Ai i cili i ndërton (pohon) vendimet mbi këto vepra ka nevojë për atë që thamë më lartë: të përmbushen kushtet dhe të largohen pengesat. Nëse dikush e vepron një bidat dhe nuk e din që është bidat, ose ka një interpretim i cili nuk hidhet poshtë, sepse nganjëherë interpretimi mund të jetë i pranuar (disa nga interpretimet sa i përket bidateve mund të pranohen e disa hidhen poshtë/refuzohen). P.sh. ta’rifi i trevave myslimane ditën e Arafatit (et ta’rifu fil emsar), ose siç quhet ndryshe gërshetimi i shikimeve (et tahrifu fil ebsar). Këtë mendim e kishin disa nga sahabët dhe tabiinët. Çfarë do të thotë ta’rif? Që myslimanët (e trevave të ndryshme) në ditën e Arafatit të ulen në xhamia dhe të bëjnë ihram si solidarizim me haxhinjtë të cilët qëndrojnë në malin e Arafatit. Pjesa dërmuese dijetarëve thonë që kjo vepër është bidat. Edhe pse disa e kishin këtë mendim duke e interpretuar si solidarizim me haxhinjtë, e, në realitet kjo vepër është bidat. Mirëpo, ne nuk gjykojmë se janë bidatxhinjë ata sahabë dhe tabiinë të cilët e kishin këtë mendim, për shkak të paqartësisë/ngatërrimit që ekzistonte në këtë çështje. Shembull tjetër është falja e namazit të natës në gjysmën (natën e pesëmbëdhjetë) e muajit Shaban. Mendimi më i saktë, të cilin e përkrahim edhe ne, është se kjo vepër është bidat (risi), ngase edhe pse disa nga tabiinët e vepruan, kjo vepër nuk është pohuar as nga Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) dhe as nga El hulefa Er rashidin[2] (zëvendësit e tij që ecën dhe udhëzuan në rrugën e tij të drejtë). Për këtë edhe themi se sipas mendimit më të saktë kjo vepër është bidat. Mirëpo a konsiderohet bidatxhi çdokush që e vepron këtë? Jo.

Pra, në çështjet rreth të cilave nuk ka pajtueshmëri (se janë prej bidateve), te’uili (interpretimi) është i lejuar/pranuar. Prandaj këtu edhe çështja (e bërjes tjetrit bidatxhi) ndryshon. Si shembull mund t’i marrin edhe disa çështje të fiskut. Ka mundësi që një person t’i lejë vazhdimisht namazet nafile (vullnetare). Një grup dijetarësh thonë: Ai i cili vazhdimisht i len namazet nafile konsiderohet fasik. Si ka mundësi që vazhdimisht tërë kohën t’i lejë adhurimet nafile, as nuk i fal sunetet e rregullta, as vitrin, as nuk agjëron nafile?! Gjatë tërë kohës nuk vepron asgjë vullnetarisht?! Prandaj thanë që kjo është prej fiskut. Mirëpo, kjo çështje gjithashtu kërkon shqyrtim, sepse grupi tjetër i dijetarëve kapen pas hadithit të earabiut (beduinit), i cili erdhi te Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) dhe pasi që ia mësoi farzet (obligimet) tha: Pasha Allahun! As nuk do të shtoj (më shumë se farzet) e as nuk do të pakësoj. Atëherë Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) tha: “Ka shpëtuar nëse e thotë të vërtetën”. Ky hadith argumenton se mendimi i grupit të parë nuk merret në konsideratë. Natyrisht, qëllimi i tyre ishte që t’ua tërheqin vërejtjen myslimanëve nga lënia e nafileve, mirëpo edhe këtu, gjithashtu kemi dualizëm mes fiskut dhe fasikut.

Pra, këtu kemi disa çështje, dhe sikur të zbatonim çdo thënie të dijetarëve (për një çështje) se ajo është kufr, prandaj kush e thotë/vepron është kafir, apo se është fisk prandaj kush e thotë/vepron është fasik, apo se është bidat dhe kush e thotë/vepron është bidatxhi, atëherë ne nuk do të dinim se çka është korrekte e çka jo, shkaku i kontradiktave të shumta mes dijetarëve në këto çështje.

Prandaj, në këto çështje duhet të përqendrohemi në disa gjëra (kryesore):

Së pari: Duhet që rreth kufrit (me të cilin e gjykojmë tjetrin që ka bërë kufr) të ketë ixhma’ (konsensus), apo edhe nëse ka hilaf (kundërshtim mes dijetarëve) rreth atij kufri (a është apo jo) të jetë hilaf i cili te shumica e dijetarëve hidhet poshtë dhe nuk merret në konsideratë.

E dyta: Duhet që rreth fiskut (me të cilin gjykohet për tjetrin që është fasik) të ketë konsensus, apo edhe nëse ka hilaf rreth tij të jetë hilaf që (nga shumica e dijetarëve) hidhet poshtë dhe nuk merret në konsideratë, apo është në kundërshtim me argumentet.

(E treta) Që bidati të ketë pajtueshmëri rreth tij (d.m.th. që është bidat), apo hilafi rreth tij të jetë hilaf që (nga shumica e dijetarëve) hidhet poshtë, shkaku i mosekzistimit të ndonjë argumenti që tregon se kjo (vepër) është vepruar nga es selefu es salihu (gjeneratat që na kanë paraprirë me vepra të mira, prej sahabëve dhe tabiinëve). Natyrisht, ajo që është përhapur në shekujt e fundit sa i përket këtyre çështjeve, shohim që dallon dhe e kundërshton atë që ekzistonte në shekujt e privilegjuar/artë (es selefu es salihu).

El Mexhd: Shejh i nderuar! Me qëllim që t’i shqyrtojmë (të merremi me) këto kriza (në Arabinë Saudite), dua të pyes për një fetva të Hej’etu Kibaril Ulema (Komisioni i dijetarëve të mëdhenj) që e kam këtu, dhe e cila flet rreth eksplodimit i cili ka ndodhur në Riad. Këtë fetva e kishte nënshkruar vet dijetari i madh AbdulAziz bin Bazi, Allahu e mëshiroftë, ku ndër të tjera thotë: “Për këtë ky komision merr vendim që ky sulm përbën mëkat dhe krim të shëmtuar/neveritshëm, ai është tradhti dhe pabesi, grisje e gjërave të paprekshme (shenjta) të Fesë, si jeta, pasuria, siguria dhe stabiliteti. Këtë vepër nuk e bën askush përveç një shpirti të shthurur, i cili është i ngopur/mbushur me mëri, pabesi, zili, zullum, armiqësi, dhe urrejtje ndaj jetës dhe të mirës. Të gjithë myslimanët janë në pajtueshmëri se kjo vepër është haram (e ndaluar)”.

Pyetja ime o shejh është nëse merremi me (i shqyrtojmë) këto ngjarje, a duhet të paraqiten me këtë ton të të folurit, sepse disa po thonë: nëse ne flasim këto fjalë, atëherë ku jemi ne me fjalët e Ali bin Ebi Talibit, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili tha (për havarixhët): “Ata janë vëllezërit tanë që na armiqësuan neve.” Si t’i përgjigjemi kësaj o shejh?

Shejhu: Së pari; kur të ndodhin ngjarje të këtilla dhe krime të këtij niveli, atëherë nuk duhet që goditja/refuzimi i tyre të bëhet me fjalë të lehta/buta të cilat nuk korrespondojnë me shëmtinë e veprës. Nëse fjalët përmes të cilave hidhet poshtë (refuzohet) kjo vepër apo vepruesit e saj janë të zbehta (joserioze), atëherë kjo i shtynë (nxitë) të tjerët që të kenë qëndrim të butë ndaj kësaj çështjeje, ose të fusë dyshime tek ata se kjo vepër mund të interpretohet dhe të jetë e lejuar nga një pikëpamje tjetër.

Prandaj, është obligim i dijetarëve që të sqarojnë të vërtetën rreth kësaj pune dhe të atyre që e kryejnë atë; vepra e tyre a është përmirësuese (korrigjuese) apo kriminale? Kur vepra ka për qëllim përmirësimin, atëherë ajo e ka rëndësinë e saj (flitet me fjalë tjera), e kur ajo është kriminale, atëherë puna qëndron ndryshe (për të flitet me ton të ashpër).

Për këtë dijetarët, vazhdimisht që në kohërat e hershme, për vepra të këtilla përdornin shprehje të ashpra, si këto të këtij grupi dijetarësh në “Komisionin e Dijetarëve të Mëdhenj” që në atë kohë kryetar i saj ishte dijetari i madh AbdulAziz bin Bazi, Allahu e mëshiroftë. Patjetër që refuzimi duhet të jetë i fortë. Prandaj, nëse dikush vije dhe thotë: Ne duhet të flasim për veprën e jo për vepruesin, ose (thotë) duhet të themi: vërtetë që këto vepra janë të këqija dhe në to ka dhunë (agresion), mirëpo ndoshta vepruesit e saj kishin për qëllim hajrin ose diçka tjetër (të mirë), atëherë ai duhet ta dijë që kjo nuk është rruga e dijetarëve. Asnjë fekih dhe asnjë dijetar nuk e përdor këtë metodë. Kjo është metoda e atyre që në veten e tyre kanë ndonjë dyshim (për të vërtetën). Prandaj, obligimi i parë për të është ta largojë këtë dyshim nga vetja e tij, pastaj, gjithashtu është obligim për të, të mos i mashtrojë myslimanët me këto shprehje të buta dhe joserioze. Ky është një krim lloji i të cilit nuk ka ndodhur më parë, prandaj siç u tha këtu (në fetua), nuk ka mundësi ta bëjë këtë përveç një shpirt i cili është i stërngopur me mëkate të mëdha dhe gjëra të papëlqyera.

Ajo çfarë ka ndodhur ka përmbledhur lloje të ndryshme të mëkateve shkatërruese: Së pari aty ndodhi vetëvrasje dhe vrasje e shpirtrave (tjerë). Ky njeri eksplodoi veten e tij që të vrasë myslimanë dhe së bashku me ta edhe jomyslimanë. Vrau veten shkaku i kësaj, kurse Allahu (Xhel-le ue Ala) e ka bërë haram vetëvrasjen. Ai thotë: “dhe mos e vritni veten (dhe njëri-tjetrin)! Vërtet, Allahu është i Mëshirshëm me ju” (En Nisa: 29), dhe thotë: “dhe mos e çoni veten tuaj në shkatërrim” (El Bekare: 195). Ajeti i fundit ka për qëllim dhënien e pasurisë (të mos e shkatërrojmë veten tonë duke e tepruar në dhënien e tepruar të pasurisë), atëherë si qëndron puna me vetëvrasjen e qartë, kur dihet se ai i cili e vret veten me një hekur (të mprehtë), do të ndëshkohet në Ditën e Kiametit me të njëjtën gjë (me hekur të mprehtë).

E dyta: Në këtë vepër kemi vrasje të myslimanëve, dhe vrasja e myslimanit është mëkat prej mëkateve të mëdha, d.m.th. pas shirkut në adhurimin e Allahut vjen vrasja e tjetrit, vrasja e myslimanit. Allahu (Xhel-le ue Ala) thotë: “Kushdo që vret një besimtar me qëllim, ndëshkimi i tij është Xhehenemi, në të cilin do të qëndrojë përgjithmonë. Allahu është zemëruar me atë, e ka mallkuar dhe i ka përgatitur një dënim të madh” (En Nisa: 93). Personi në fjalë e vret një besimtar, dhe e din (para eksplodimit të vetes) se do ta vrasë një besimtar qëllimisht. Këtë person Allahu e ka përmend (në ajetin e mësipërm) ku thotë: “ndëshkimi i tij është Xhehenemi, në të cilin do të qëndrojë përgjithmonë”. Ky është lloji i dytë i këtyre mëkateve shkatërruese, pra, vrasja e myslimanëve.

E treta: Në të ka vrasje të atij e cila nuk lejohet sheriatikisht. E këta quhen me emra të ndryshëm: muahed, apo muste’men, apo ehlu dhimme[3], apo e atyre jobesimtarëve të cilëve u ka dhënë siguri kryetari i shtetit apo ndokush prej myslimanëve tjerë, apo atyre të cilët kanë ardhur për ndonjë qëllim të kësaj dynjaje. Kurse (siç është e njohur në hadithin e saktë[4]) myslimanët duhet të pranojnë sigurinë për jobesimtarin edhe kur atë e jep vetëm njëri prej tyre. Atëherë si qëndron kur këtë siguri e jep ummeti, apo shteti, apo kryetari i shtetit, apo kur ai (jobesimtari) vjen me garanci (dorëzanie)? Padyshim që nuk lejohet sulmi/dhuna ndaj tij. Kurse Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Kush e vret një (jobesimtar) të cilit i është dhënë siguria (besa, marrëveshja), ai nuk do ta nuhasë aromën e Xhenetit”[5].

Kështu është vendimi Islam edhe për atë që është muste’men, dhimmij, apo muahed. Pra, mes neve dhe tyre është marrëveshja (besa) që ua kemi dhënë, prandaj është obligim i yni ta përmbushim premtimin tonë. Allahu (Xhel-le ue Ala) thotë: “O ju që besuat! Zbatoni premtimet (obligimet)”(El Maide:1). Dhe thotë: “Dhe përmbushni zotimet. Me të vërtetë, për zotimet do të jeni përgjegjës”(El Isra: 34). Kur ata erdhën (në Arabinë Saudite), a erdhën për t’u vrarë? Sikur ta dinin këtë nuk do të na jepnin këtë çështje, mirëpo ne u dhamë atyre besë (marrëveshje) që nëse vjen për ndonjë punë apo ndonjë gjë tjetër do të jetë i sigurtë. Atëherë, nuk i lejohet myslimanit dhe nuk e ka hallall që ta thejë besën. Tradhtia në marrëveshje është prej atributeve të munafikëve, dhe jo prej cilësive të myslimanëve. Shenjat a munafikut janë tri (siç ka ardhur në hadithin e saktë), njëra prej tyre: kur të premton tradhton. Pra, tradhtia në premtim nuk është atribut i myslimanit, por i munafikëve.

Gjithashtu, në këtë vepër ka dhunim të pasurisë së myslimanëve. Tash, këto shpirtëra të vdekur dhe këto pasuri të shkatërruara të kujt janë? Janë pasuritë e myslimanëve. D.m.th. ato pasuri që ishin shtëpitë e myslimanëve të cilat janë marrë me qira (nga jobesimtarët) u goditën nga shkatërrimi. Kurse shenjtëria e myslimanit në gjakun, pasurinë dhe nderin e tij është e njohur (për myslimanët). Vetë Pejgamberi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) e konfirmoi këtë gjatë hytbes të cilën e dha në ditën e Arafatit, siç transmetohet në dy “Sahihat” prej hadithit të Ebu Bekrete, Allahu qoftë i kënaqur prej tij), ku tha: “Vërtetë gjaku, pasuria dhe nderi i juaj është haram (i ndaluar/i shenjtë të cenohet) mes jush, ashtu siç është e shenjtë kjo ditë (e Arafatit), në këtë vend (Mekke), në këtë muaj (Dhul Hixhxhe)”.

Gjithashtu, në këtë vepër ka heqje dhe largim të sigurisë. Allahu (Xhel-le ue Ala) sigurinë e bëri prej objektivave të sheriatit. Prej objektivave të zbatimit të Islamit si akide (kredo) dhe sheriat (ligj) është realizimi i sigurisë në jetën e njerëzve. Kjo është një mirësi që Allahu (Xhel-le ue Ala) ua ka dhënë dhe ua përmend robërve të Tij në Fjalët e Tij (Sure En Nur: 55): “Allahu u ka premtuar atyre prej jush, që besojnë dhe që bëjnë vepra të mira, se do t’i bëjë mëkëmbës në Tokë, ashtu si i ka bërë ata para tyre dhe që do t’ua forcojë fenë e tyre, me të cilën Ai është i kënaqur dhe që frikën do t’ua shndërrojë në siguri. Le të më adhurojnë Mua e të mos Më shoqërojnë asgjë (në adhurim). Sa për ata që, pas kësaj, mohojnë (besimin), pikërisht ata janë të mbrapshtët.” Pra, realizimi i sigurisë është objektiv prej objektivave të sheriatit (Fesë). Kjo Fe erdhi që ta realizojë sigurinë, nga e cila rezulton ibadeti (adhurimi) vetëm për Allahun (Xhel-le ue Ala) duke mos i bërë ortak Atij. Gjithashtu, rezultojnë hajrate (të mira) të shumta, largohen të këqijat, përhapet daveti, hajri dhe përmirësimi (i njerëzve), përparon dhe forcohet ummeti (Islamik), dhe gjëra të ngjashme me këtë. Vini re, fjalët e Pejgamberit (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem): “Pasha Allahun! Allahu do ta plotësojë këtë çështje (Fe) deri sa gruaja e vetmuar mbi kafshën e saj do të udhëtojë nga Iraku deri në Meke nuk do t’i frikësohet askujt tjetër përveç Allahut”. Kushtojini vëmendje se si e ndërlidhi sigurinë me plotësimin e kësaj Feje: “Pasha Allahun! Allahu do ta plotësojë këtë çështje (Fe) deri sa…”, cili është rezultati i kësaj? Siguria.

Për këtë arsye në sheriat u caktua edhe masa ndëshkimore për banditizmin. Them “masa ndëshkimore për banditizëm” sepse shumica e njerëzve nuk e kuptojnë pse u quajt kështu. Allahu (Xhel-le ue Ala) thotë: “Pa dyshim se ndëshkimi i atyre që luftojnë kundër Allahut dhe të Dërguarit të Tij dhe që bëjnë shkatërrime në Tokë, është të vriten ose të gozhdohen, ose t’u këputen duart dhe këmbët tërthorazi, ose të dëbohen nga vendi. Ky ndëshkim është poshtërim për ata në këtë jetë, ndërsa në jetën tjetër, për ata do të ketë dënim shumë të madh.”(El Maide: 33).

Përse u konsiderua si banditizëm shkatërrimi në Tokë, duke i frikësuar njerëzit në rrugëtimin e tyre, apo duke organizuar një xhemat (grup) njerëzish me qëllim të kryerjes së ndonjë vepre (krimi)? Përse u quajt me tekst nga Kurani luftë kundër Allahut (Xhel-le ue Ala) dhe të Dërguarit të Tij (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem)? Sepse kjo është luftë kundër sigurisë e cila është synim dhe objektiv i Allahut dhe të Dërguarit të Tij (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) në zbritjen e kësaj Feje (sheriati). Është luftë kundër sigurisë, dhe lufta kundër sigurisë është luftë kundër atij që këtë e bëri objektiv, e ai është Allahu (Xhel-le ue Ala) dhe i Dërguari i Tij (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem). Pra, kjo quhet masa ndëshkimore për banditizëm. P.sh. del njëri si bandit në rrugë dhe thotë: Unë vetëm e kam ndalur veturën me forcë, e kam zbritur pronarin e saj, e kam goditur dhe kam marrë ca para prej tij. Si ka mundësi që unë të hyj në luftë kundër Allahut dhe të Dërguarit të Tij (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem)? Themi: Po, kjo është luftë kundër Allahut dhe të Dërguarit të Tij (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem), sepse objektivi i sheriatit (Fesë) është siguria. Siguria në çka? Të jenë të sigurt njerëzit në gjakun (jetën), nderin, pasurinë e tyre dhe gjëra të ngjashme me këto. Prandaj, këto vepra kriminale është obligim të ndalohen me forcë të madhe, në shprehje dhe në domethënie, dhe duke i sqaruar dispozitat e Fesë (sheriatit) rreth tyre.

Në realitet, unë i kritikoj me kritikë sheriatike (të ligjësuar) disa nga ata të cilët flasin rreth kësaj teme me shprehje të zbehta dhe të dobëta. P.sh. dikush thotë: Kjo vepër është e keqe, mirëpo kryerësit e saj kanë te’uil (keqinterpretim) rreth saj. Këto shprehje tregojnë se ai nuk ka dije rreth Librit të Allahut (Xhel-le ue Ala), Sunnetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem), parimeve të sheriatit dhe dispozitave të fikhut. Ose thotë: Nuk duhet që ne ta sjellim këtë betejë (luftë) në vendet e myslimanëve, ose fjalë të ngjashme me këto, të cilat nuk janë fjalë sheriatike (të ligjësuara).

Në këto çështje, si eksplodimet dhe gjërat e ngjashme me ato, ka krim të madh dhe tradhti të madhe. Prandaj, nuk ka dyshim se shprehjet e zbehta dhe të dobëta të disa kërkuesve të dijes (hoxhallarëve) dhe disa davetxhinjëve në refuzimin e tyre, i mashtrojnë (joshin) të tjerët (që t’u rreken këtyre punëve), dhe nuk arrihet synimi i sheriatit në refuzimin e këtyre gjërave të neveritura dhe shkatërruese.

El Mexhd: Shejh i nderuar! Në fund, kërkojmë nga ju disa fjalë orientuese (këshilluese) për të rinjtë. Ndonjëri prej tyre thotë: Unë i dua dijetarët, mirëpo kur i lexoj disa libra dhe lexoj gjëra në internet, apo i dëgjoj disa kaseta, menjëherë filloj të ndjej diçka (urrejtje) për dijetarët, pastaj kërkoj prej Allahut (subhanehu ue teala) të më falë. Këtë ma ka thënë një vëlla prej kërkuesve të dijes. Si mundet një i ri ta ruajë veten e tij kur i sheh këto fitne (trazira) si ngjarjet e këtilla (eksplodimet) të mëdha (për nga mëkati)?

Vazhdon…

Përktheu: Lulzim Perçuku

__________________________________________

[1] Fisku është veprimi i një mëkati të madh apo vazhdimësia në mëkatet e vogla. Ndërsa fasik është ai që bie në fisk.

[2] Ata janë: Ebu Bekri, Umeri, Uthmani dhe Aliu (Allahu qoftë i kënaqur prej tyre).

[3] Këta janë ata jobesimtarë të cilëve u është dhënë marrëveshje (kontratë), besë dhe siguri për veten, pasurinë dhe nderin e tyre.

[4] Këtë hadith e transmeton Imam Ahmedi, Nesaiu, Ebu Davudi, Bejhekiu, Hakimi dhe Darektniu. Shejh Albani e cilëson si të saktë në “Sahihul Xhami”, hadithi me numër: 6666.

[5] Këtë hadith e transmeton Buhariu në “Sahih”, kurse hadithi vazhdon: “edhe pse aroma e tij mund të gjendet (nuhatet) në largësi prej dyzet vitesh”.

 

Shpërndaje artikullin
Madhësia e tekstit