Transmetohet nga Imâm El-Euzâ’î (Allahu e mëshiroftë) të ketë thënë:
“Në kohën e Fexhrit (sabahut), ose pak para tij, Selefët ishin mu sikur tu ishin ulur zogjtë në kokat e tyre: (të qetë e të pazhurmshëm), të koncentruar në veten e tyre (dhe në ibadetet e tyre) aq shumë, sa sikur të vinte ndonjë nga miqtë e tyre më të afërt, pasi të ishte ndarë nga ta, ata nuk do ta vërenin. Ata do të mbeteshin në këtë gjendje deri pak para lindjes së diellit. Pastaj, ata do ta takonin njëri tjetrin dhe do të uleshin në rrathë. Gjëja e parë që do ta diskutonin ishte çështja e jetës pas vdekjes (ahiretit) dhe ajo se çfarë do të ndodhë me ta në ahiret. Pastaj ata do të fillonin
mësimin (në rrathë) për studimin e Kuranit dhe Fikhut.
